Co to jest anartria (dyzartria)?
Anartria (dyzartria) jest to zaburzenie mowy w następstwie uszkodzenia aparatu wykonawczego, którym są mięśnie (mięśnie; języka, podniebienia miękkiego, krtani, warg) biorące udział w akcie mowy. Uszkodzone mogą być albo same mięśnie, albo nerwy X, XII i VII, które zaopatrują te mięśnie, albo też jądra tych nerwów w pniu mózgowym.
To zaburzenie występuje również w razie obustronnego uszkodzenia włókien korowo- jądrowych (korowo- opuszkowych), biegnących z kory do jąder nerwów X, XII i VII.. Jednostronne uszkodzenie włókien korowo- opuszkowych nie wywołuje zaburzeń artykulacji, ponieważ mięśnie mowy mają obustronne unerwienie.
W zależności od tego, jaki stopień nasilenia mają zaburzenia artykulacji możemy rozróżniać;
-anartrię - tj. całkowitą niemożność tworzenia artykułowanych dźwięków;
-dyzartrię- tj. mniejszą lub większą niemożność tworzenia artykułowanych dźwięków.
Mowa dyzartryczna jest powolna, zamazana, bezgłośna (afoniczna) i często z przydźwiękiem nosowym (opadnięcie podniebienia miękkiego). Chory mówi, jakby miał " kluski w ustach ". Łatwiej tworzy mu się samogłoski niż spółgłoski . Zależnie od tego, czy przeważa niedowład warg, czy niedowład podniebienia przeważają zaburzenia tworzenia spółgłosek wargowych (b, p ,w, f) lub tylnojęzykowych (k, g, ch). Niedowład języka utrudnia wymawianie : d, t, r, s. W miarę nasilenia się powyższych zaburzeń mowa staje się coraz bardziej niezrozumiała; chory może w końcu wydawać bełkotliwe, nieartykułowane dźwięki (anartria).
Dyzartrię obserwuje się w wielu różnych chorobach.
Dyzartria - obok innych zaburzeń, najczęściej połykania- jest objawem porażenia opuszkowego i rzekomoopuszkowego . W uszkodzeniach móżdżku i jego połączeń występuje bezład w zakresie artykulacji; mowa jest powolna , niekiedy "wybuchowa "
lub " skandowana " . Ten rodzaj zaburzeń mowy spotyka się również w stwardnieniu rozsianym. W zespołach parkinsonowskich mowa jest cicha , powolna niewyraźna
i monotonna.